Ja en toen ging het plotseling toch nog snel. Om vijf over half een ’s nachts begon Nut met persen en om vijf voor een met een ijselijke kreet dreef ze haar eerste blauwzilveren kitten uit. Deze lag in stuitligging en het was duidelijk dat het haar veel pijn deed. Terwijl Nut voor de nageboorte zorgde, wreef ik het kitten droog en woog het even: 98 gram. Wat nu zo wonderlijk was, maar echt gebeurde: terwijl Nut geluiden maakte, hoorde ik -terwijl de kleine in stuitligging nog in het vlies in het geboortekanaal zat- het luid en duidelijk piepen! En toen nummer twee, een zwartzilveren kerel van 113 gram -ook in stuit- er om vijf voor half twee achteraan kwam, gebeurde hetzelfde! Ongelofelijk, hier had ik nog nooit van gehoord, babies doen dat toch ook niet??? Om kwart voor twee vond de eerste de tepel en begon haar eerste melkteugjes te nemen en dat hielp de bevalling lekker vlot verder want tien minuten later kwam nummer drie, een schattig blauwzilveren meisje, de kleinste van het stel, heel netjes met haar kopje eerst. Zij woog 89 gram. Ik heb nog minstens anderhalf uur in stille verwondering bij de lade gezeten en toen ik de kittens om drie uur nog even woog waren ze al tussen de vijf en 13 gram gegroeid. Ik zag ze van kleine scharminkeltjes voor mijn ogen veranderen in kleine pluizebolletjes met hele kleine, duidelijk bollere, buikjes!
