Sinds twee nachten slaap ik naast de werpkist in de logeerkamer bij Nimue. De eerste dag was ze nog superonwennig en moest ze enorm wennen aan haar nieuwe status van moeder. Als ik maar in de buurt bleef wilde het wel lukken. En zo niet dan werd het slepen met kittens achter me aan. Tja, dat moeten we niet hebben, dus niet getreurd, matrasje gepakt en naast mijn hoofd de ronde ingang van de kist. Af en toe kwam Nimue de eerste nacht even gezellig naast me liggen, maar nu is ze langer en langer bij haar kinders. Het moederen begint gelukkig goed in haar bloed te zitten. Vannacht plak ik er nog één nachtje aan vast en je zult zien dat ik het straks mis, die gezelligheid van de heel af en toe piepende kittens als ze mama zoeken, vechten om de beste plek in de pikorde of Nimi er per ongeluk half bovenop gaat zitten. Want piepen kunnen ze!
Divine Trinity
